غزل۱۱

عشق تو گرفته است ز جان شهوت مارا

                         کم کرده زلطف به جهان محنت ما را

هر چند غم عشق تحمل نتوان کرد

                                    امید نگیرند از آن دولت مارا

صد عقل فلاطون شده گم گشته عشقم

                             هر دل نتواند برسد حکمت مارا

باری که ز سنگینی نه چرخ گذشته است

                      بر دوش من است آن بنگر قوت مارا

 بیماری چشم تو که مست از می ناز است

                           بگرفته زجان و تن ما صحت مارا

از بوسه لب لعل پرنوش شکرت

                           لبریز بکن زان قدح شربت مارا

کاشف که زعشق تو گرفت از همه عزلت

                     روشن بکن از نور رخت خلوت مارا[1]

---

[1] -دزفول،حسنعلی پورعلی،تهران،افروز